در شرایطی كه 14هوگوپوش به كره‌جنوبی اعزام شده بودند، كسب تنها چهار مدال نتیجه‌ای ضعیف به شمار می‌رود. نتیجه‌ای كه پیش‌بینی‌های بدبین‌ترین كارشناسان تكواندو نيز با آن همخوانی نداشت. هوگوپوشان ایران موفق به كسب حتی یك قهرمانی نيز نشدند تا در حسرت مدال طلای مسابقات جهانی «موجو» بمانند.
14 هوگوپوش در حسرت طلا!
تیم‌ملی تکواندوي کشورمان در بخش مردان با ترکیب آرمین هادیپور (وزن 54- کیلوگرم)، فرزان عاشورزاده (وزن 58- کیلوگرم)، میرهاشم حسینی (وزن 63- کیلوگرم)، ابوالفضل یعقوبی (وزن 68- کیلوگرم)، مسعود حجی‌زواره (وزن 74- کیلوگرم)، پوریا عرفانیان (وزن 80- کیلوگرم)، سعیدرجبی (وزن 87- کیلوگرم) و سجادمردانی (وزن 87+ کیلوگرم) و در تركیب زنان با ناهید کیانی (وزن 49- کیلوگرم)، طیبه پارسا (وزن 57- کیلوگرم)، کیمیا علیزاده (وزن 62- کیلوگرم)، ملیکا میرحسینی(وزن 67- کیلوگرم)، زهرا پوراسماعیل (وزن 73- کیلوگرم) و اکرم خدابنده (وزن 73+ کیلوگرم) در مسابقات جهانی كره جنوبی حضور پیدا كرد.
هدایت تیم ملی تكواندوي ایران در بخش مردان را مهدی بی‌باک به عنوان سرمربی و علیرضا نصرآزادانی و هادی افشار به عنوان مربی بر عهده داشتند و بانوان نيز با هدایت مهرو کمرانی به عنوان سرمربی و فاطمه صفرپور و ریحانه فولادی به عنوان مربی راهی این دوره از مسابقات شده بودند.
تیم ملی تكواندوي ایران در پایان بیست و سومین دوره این مسابقات با كسب سه مدال نقره كه توسط آرمین هادیپور ، كیمیا علیزاده و میرهاشم حسینی تصاحب شد و تك مدال برنز مسعود حجی زواره ، با چهار مدال به كار خود پایان داد و پس از تیم‌های كره‌جنوبی و روسیه در جایگاه سوم مسابقات ایستاد. این در حالی است كه اختلاف امتیاز تیم رده سومی ایران با دو تیم روسیه و كره جنوبی فاحش بود. كره‌جنوبی كه عنوان قهرمانی این مسابقات را به خود اختصاص داده بود 67 امتیاز كسب كرد و تیم روسیه با 62 امتیاز عنوان نایب قهرمانی را از آن خود كرد. این در حالی است كه تیم ایران 47 امتیاز گرفت و با تیم نخست 20 امتیاز اختلاف داشت. اختلاف امتیازی كه با توجه به اینكه ایران مدافع عنوان قهرمانی این مسابقات بود، یك ناكامی و سقوط برای تكواندو محسوب می‌شود. نكته نگران‌كننده دیگری كه ابعاد این ناكامی را پررنگ‌تر می‌كند، این است كه از سال 2007 تاكنون، تكواندوكاران ایران همواره در این مسابقات جهانی حداقل یك مدال طلا به گردن می‌آویختند اما این بار و بعد از 10 سال، دست‌شان از مدال طلای این نبرد، كوتاه ماند.
روند آماده‌سازی و نتیجه‌ای كه حاصل نشد
مسابقات قهرمانی تكواندوي جهان در كره جنوبی به دلیل تاثیرش روی امتیاز تكواندوكاران در راستای افزایش رنکینگ و کسب سهمیه المپیک، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود و همین اهمیت بالا موجب شد انتظار بیشتری از هوگوپوشان ایجاد شود كه با انگیزه پا به شیاپ چانگ بگذارند.
پیش از اعزام تیم تكواندو به كره‌جنوبی، هدف اهالی تكواندو تكرار قهرمانی بود. در همین راستا تمرینات منظمی به مدت چهار ماه برگزار شد و تكواندوكاران به صورت شبانه‌روزی در اردوها بودند. رقابت‌های برون‌مرزی نیز برای اعضای تیم ملی ترتیب داده شد تا با آمادگی كامل مسابقات كره‌جنوبی را آغاز كنند.
نكته مثبت دیگری كه اهالی تكواندو را به عملكرد خوب هوگوپوشان در نبرد جهانی كره جنوبی امیدوار می‌كرد، این بود كه تكواندوكاران پیش از اعزام به این رقابت‌ها در بازی‌های کشورهای اسلامی و پیكارهای دانشجویان جهان نیز شركت كرده بودند و مبارزات خوبی در این مسابقات داشتند.
تیم ملی تكواندوي ایران البته به نوعی جوان‌گرایی و پوست‌اندازی نیز در این مسابقات دست زده بود. خیلی از نفرات تیم ملی تكواندو برای نخستین بار شیاپ‌چانگ جهانی را تجربه می‌كردند اما با توجه به برگزاری اردوهای منظم و مسابقات بین‌المللی بعید به نظر می‌رسید كم‌تجربگی كار دست تیم تكواندو بدهد. ناكامی تكواندوكارانی نظیر سجاد مردانی، فرزان عاشورزاده، ابوالفضل یعقوبی و ... كه ملی‌پوشان با تجربه‌ای محسوب می‌شدند و از طرفی كسب مدال توسط جوانانی مانند آرمین هادیپور و میرهاشم حسینی در این مسابقات، نشان‌دهنده این است كه این بی‌تجربگی و جوان‌گرایی تاثیری در این ناكامی نداشته است و شاید حضور این نفرات جدید موجب شد همین عنوان سومی برای ایران به‌دست بیاید.
تیمی بالغ در اختیار «بی‌باك»
دوره قبلی رقابت‌های جهانی تكواندو در سال 2015 با قهرمانی تیم ایران به پایان رسیده بود. تیم ملی تكواندوی كشورمان در بخش مردان با سه مدال طلا (عاشورزاده، حجی زواره و خدابخشی) و یك برنز (یعقوبی) و با 65 امتیاز بر سكوی قهرمانی جهان ایستاده بود. تیم تكواندوي ایران همچنین در سال 2011 با هدایت رضا مهماندوست، برای اولین مرتبه طعم شیرین قهرمانی دنیا را چشیده بود و این دو قهرمانی در فاصله زمانی كم دلیلی بر پتانسیل بالای تكواندوي ایران در سطح جهان بود. قهرمانی در سال 2011 نه تنها برای تیم ایران دستاورد فنی داشت بلکه به نوعی اعتمادبه‌نفس و خودباوری را نیز برای هوگوپوشان ایرانی به ارمغان آورد. اعتمادبه‌نفسی که چند سال بعد یعنی در سال 2015 باعث شد تکواندوی ایران برای مرتبه دوم با یک مربی داخلی دیگر در روسیه طعم قهرمانی جهان را بچشد.
هر چند بیژن مقانلو نیز مانند رضا مهماندوست بعد از کسب این عنوان دیگر مجالی برای همراهی تیم در رقابت‌های جهانی پیدا نکرد. تیمی که به منظور حضور در مسابقات قهرمانی جهان در اختیار مهدی بی‌باک قرار گرفت، تیمی6دانگ و بالغ بود. بلوغی که بدون اغراق مربیانی همچون رضا مهماندوست، مرتضی کریمی و بیژن مقانلو در ایجاد آن نقش تاثیرگذاری ایفا كرده بودند.
شاید به دليل همین نگاه خوش‌بینانه به تیمی كه در اختیار مهدی بی‌باك قرار گرفته بود، پیش از آغاز این مسابقات بارها حرف از «تكرار سومین قهرمانی» به میان آمد. به نظر می‌رسید ناكامی تكواندوكاران ایران در المپیک 2016 باعث از بین رفتن غرور کاذبی که حاصل موج‌های تبلیغاتی ناشیانه بود، بشود و تیم ایران از خواب پیروزی‌های گذشته بیدار شده و نتایج بهتری را در كره‌جنوبی رقم بزند. اتفاقی كه هرگز رخ نداد و ماجراهای تلخ ریو را بار دیگر تكرار كرد. آن هم در حالی كه «موجو» بهترین بستر برای جبران شكست‌های «ریو» بود. همه منتظر بودند كه تكواندوي ایران با كسب نتایج درخشان در كره‌جنوبی یك عدد دو به نمره صفر بزرگی كه در ریو به دست آورده بود اضافه كند.اما این‌گونه نشد و پرونده 14هوگوپوش ایران با دست خالی از مدال طلا بسته شد.